श्रीमद्भगवद्गीता (किंवा नुसतीच गीता) म्हणजे भारतीय शास्त्रग्रंथांमधील एक सर्वात पूजनीय व सन्मान्य असा ग्रंथ आहे, ज्यात भारतीय सनातन आध्यात्मिक परंपरेचे सर्वोच्च तत्त्वज्ञान सर्वंकषपणे मांडलेले आहे. असे मानले जाते की गीता ही प्रत्यक्ष भगवान श्रीकृष्णांनी अर्जुनाला कुरुक्षेत्रावर महाभारत युद्धाआधी सांगितली. कौरव व पांडवांमधील युद्ध सुरु होणार असतांनाच, अचानक अर्जुनाला मोहाने ग्रासले व कौरवसैन्यातील आपल्याच वडीलधारी माणसांना, गुरुजनांना, इतर आप्तवकीयांना आपण मारायला निघालो आहोत हे योग्य नव्हे असे त्याला वाटले. त्यामुळे त्याने आपली शस्त्रे खाली ठेवली आणि अत्यंत विषादपूर्ण अवस्थेत तो रथात खाली बसला. त्याने श्रीकृष्णांना आपल्या स्थितीचे समर्थन देण्याचा प्रयत्न केला, पण श्रीकृष्णांना ते अजिबात पटले नव्हते, हे जेव्हां अर्जुनाच्या लक्षात आले, तेव्हां त्याने श्रीकृष्णांना विनंति केली की त्यांनीच मित्र व हितचिंतक या नात्याने अर्जुनाला मार्ग दाखवावा. श्रीकृष्णांनी प्रथम थोडक्यात सनातन तत्त्वज्ञान समजावून सांगण्याचा प्रयत्न केला, पण तरी अर्जुनाचे मन वळत नव्हते हे पाहून मग श्रीकृष्णांनी सविस्तरपणे सर्व गूढ आध्यात्मिक तत्त्वज्ञान उपनिषदांच्या साररूपात अर्जुनापुढे उकलले, जे श्रीमद्भगवद्गीता म्हणून सर्वच जगाला पुढे उपलब्ध झाले. श्रीकृष्णांकडून अशा प्रकारे गुरूपदेशच अर्जुनाला प्राप्त झाला आणि मग त्याचा आधीचा मोह सर्वस्वी नष्ट होऊन अर्जुन युद्धाचे प्राप्त कर्म करण्यास तयार झाला. यातून आपल्याला हे कळते की सद्गुरूंची शिष्याच्या उद्धारात किती परिणामकारक भूमिका असते. जसे श्रीकृष्ण गीतेचे प्रतिपादन करत जातात, तसे आपल्या लक्षात येते की अर्जुन व श्रीकृष्ण यांच्यातील संबंध कसा बदलत गेला. प्रथम, अर्जुन श्रीकृष्णांना केवळ आपला एक नातेवाईक व सखा समजत होता. पुढे, जसजसे गीतेचे तत्त्वज्ञान श्रीकृष्ण सांगत जातात, तसतसे अर्जुनाच्या लक्षात येते की श्रीकृष्ण प्रत्यक्ष भगवंतच आहेत आणि मग तो श्रीकृष्णांना गुरु म्हणून स्वीकारतो. श्रीकृष्णाचे सुद्धा अर्जुनावर नितांत प्रेम असल्यामुळे त्यांनी आपले सर्वस्व पणाला लावून अर्जुनाला गुरूपदेश केला. श्रीकृष्णांनी अर्जुनाला आपले विश्वरूप दाखवून आपण प्रत्यक्ष भगवंतच असल्याचे प्रमाणच दिले आणि असे हे सर्व पाहिल्या ऐकल्यानंतर अर्जुनाचा मोह सर्वस्वी नष्ट झाला यात कांहीच आश्चर्य नाही.