कधी कधी शब्द लिहिताना वाटतं, आपण कोणाच्या आयुष्याची राख वेचतोय. हळुवारपणे, काळजीपूर्वक, जणू ती राख उडून जाऊ नये म्हणून. या कथांचा जन्म त्या राखांमधून झाला आहे – जिथं स्त्रीची किंमत फक्त तिच्या मूकपणात मोजली गेली, जिथं तिचं रडणंही कोणाचं पाप मानलं गेलं.
या कथांमधल्या बायका तुमच्या शेजारी राहतात. कधी त्यांच्या पायांतील चपलांची चिवचिव तुम्हाला ऐकू येते, कधी त्यांच्या साड्यांच्या चिमटीत अडकलेल्या स्वप्नांचा गंध तुमच्या अंगावरून जातो. त्या नाहीशा झाल्या नाहीत; त्या आपल्या आजूबाजूला आहेत – थांबलेल्या घड्याळात, फुटलेल्या कुंकवाच्या रंगात, आणि ताटात न ठेवलेल्या भुकेत.
या कथांना सुरुवात आहे, शेवट नाही. कारण बायका संपत नाहीत – त्या फक्त गहिऱ्या होत जातात.