पाऊस आला की मातीला वास येतो, तसा शब्दांना येत नाही. शब्द हे सुकलेलं पीक आहे. त्यात ओल आली की कथा होते.
हा कथासंग्रह म्हणजे माझ्या गावाच्या शेणाने माखलेल्या चप्पलांनी चालत गेलेल्या आठवणींची वीण आहे. ही कथं केवळ मनोरंजनासाठी नाहीत. या कथांमध्ये गावाचं शेवटचं लाकूड, माणसाच्या तोंडात अडकलेलं मौन, आणि झोपेच्या आत असलेली अस्वस्थता आहे.
मी लिहिताना साहित्यिक चकचकाट टाळला आहे. शब्द मोठे केले नाहीत, भावनेला खोटं रंगलं नाही. ज्यांचं आयुष्य साहित्यिक नकाशावर नाही, त्यांच्यासाठी हे लिखाण आहे.