फज़ल अबूबक्कर इसाफ हा फक्त लेखक नाही…
तो अनुभवलेला काळ आहे,
तो कागदावर जळलेला अन्याय आहे,
तो शब्दांच्या रुपात फुटलेला सत्याचा वणवा आहे.
त्याच्या लेखणीत अलंकार नाहीत,
त्याच्या वाक्यांमध्ये सौंदर्याचा लपवाछपवी नाही,
त्याचं लिखाण म्हणजे काळजात काढलेली खोल उसवण,
जिची शिवण समाजालाच शिकवावी लागते.
तो वाचकाच्या पाठीवर थोपटत नाही –
तो आरसा धरतो,
अन् म्हणतो –
"बघ, तुझ्या हातात चुकांचा माळ आहे…
त्याला ओवायचं की फोडायचं हे तू ठरव."
दलित, वंचित, महिला, कष्टकरी, विस्थापित, अनाथ, आणि आत्महत्या केलेल्या आत्म्यांच्या गोष्टी
तो ऐकतो नाही…
तो त्यांच्या कानात आपलं काळीज ठेवतो
आणि लिहून जातो –
एका पिढीचं भस्मसात झालेलं भविष्य.
फज़ल अबूबक्कर इसाफचं लिखाण म्हणजे,
शब्दांचा काव्यात्मक क्रांतिसंग्राम.
वाचकांसाठी ते साहित्य नसून,
ते एक वैचारिक जबाबदारी आहे.
________________________________________
हे पुस्तक वाचलं, तर जगणं सोपं वाटणार नाही…
पण – झोपणं अशक्य होईल.
कारण या कथा नाहीत…