पिंपळाच्या सावलीतला आक्रोश

काही शाप कथांमधून जन्मत नाहीत—ते जिवंत असतात."
८० च्या दशकातलं पिंपळपूर. गावाच्या मध्यभागी उभं असलेलं पिंपळाचं झाड आणि त्याभोवती फिरणारी भीतीची एक जुनी सावली—'मुंज्या'. गावात एकामागून एक तीन अल्पवयीन मुलींचे खून होतात, कोणताही पुरावा सापडत नाही, आणि गाव पुन्हा जुन्या अंधश्रद्धेच्या विळख्यात अडकतो. या भीतीच्या छायेत एकेक व्यक्ती उलगडत जाते—कुणी शोषित, कुणी भ्रष्ट, तर कुणी नपुंसकपणे शांत.

किशोर यांचं लेखन अफाट ताकदीचं आहे. साध्या शब्दांतून त्यांनी जे गाव उभं केलं आहे, ते केवळ दृश्य नाही, तर अनुभव आहे. कट्ट्यावरच्या कुजबुज्या, कुंकवाच्या वासात मिसळलेलं संशयाचं दाट धुकं, आणि प्रत्येक वळणावर असलेली अशांतता—सगळं अंगावर येतं. पिंपळाची सावली इथं फक्त पारंपरिक नाही, ती एका थरारक भावनेचं प्रतीक आहे.

कथानकात कोणतीही घाई नाही, पण एकही क्षण फुकट जात नाही. झेलकु अण्णा, रुक्मिणी, आणि धनाजीसारखी पात्रं फारसे शब्द न वापरता खोल परिणाम करून जातात. प्रदीप भोसले या नव्या इन्स्पेक्टरच्या आगमनाने कथेला एका नव्या श्वासाची गरज मिळते. अंधश्रद्धा आणि विज्ञान यांच्यातला संघर्ष इथे फारच नेमक्या पद्धतीने आहे