«Σκιαγμένα τ’ άτια πήδησαν και μεμιάς παρέλυσε η ψυχή και η ανδρεία του…» (Ιλιάδα Ε, 295-296).
Από τον Όμηρο, που πίστευε το αίμα για φορέα της ψυχής, και τον Αριστοτέλη, που προσπάθησε να προσδιορίσει τις λειτουργίες της και να τις χωροθετήσει στο σώμα, μέχρι σήμερα το ανθρώπινο ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο. Κι όχι άδικα μια και το πέπλο μυστηρίου, που καλύπτει τη ζωή και τον θάνατο, μοιάζει το ίδιο αδιαπέραστο από την εποχή του πρώτου Homo Sapiens.

Στο παρόν δοκίμιο συζητούμε, με αφορμή τις Περί Θανάτιες Εμπειρίες, τη ζωή και την αγάπη που μοιάζει να είναι το μόνο αληθινό αντίδοτο στον θρήνο και στον θάνατο τον ίδιο.