ज्ञान प्रबोधिनीचे विस्तारकेंद्र बीड जिल्ह्यातील अंबाजोगाई येथे चालू करण्यासाठी तेथील स्थानिक तरूण कार्यकर्ता श्री. प्रसाद चिक्षे याने १९९९ मध्ये पुढाकार घेतला. अभियांत्रिकीचे पदव्युत्तर शिक्षण घेतानाच श्री. प्रसाद प्रबोधिनीच्या संपर्कात आला होता. तसेच श्री. आण्णा हजारे यांच्या आळंदी येथील पहिल्या उपोषणाचे वेळी त्याने प्रबोधिनीचे प्रतिनिधित्व केले होते. त्यानंतर कन्याकुमारीच्या विवेकानंद केंद्रात जीवनव्रती म्हणून प्रशिक्षण घेऊन नंतर अरुणाचल प्रदेशातील दुर्गम खेड्यांमधील केंद्राच्या शाळांचा समन्वयक म्हणून त्याने पाच वर्षे उत्तम काम केलेले होते.
स्वामी विवेकानंदांचे विचार तसेच हिंदुत्वातील तत्त्वविचारांचाही सखोल अभ्यास करणाऱ्या या कार्यकर्त्याने आपल्या जन्मगावी जेव्हा स्थायिक होऊन प्रबोधिनीचे संघटनात्मक कार्य वेगळ्या शैलीने सुरू करण्याचे ठरविले, तेव्हा प्रबोधिनीचे विद्यमान संचालक आदरणीय वाचस्पती गिरीशराव बापट यांनी आनंद व्यक्त केला. तेवढ्यावरच ते थांबले नाहीत, तर ठराविक अंतराने नियमितपणे ते अंबाजोगाईला जात राहिले आणि तेथील परिस्थितीचा अंदाज घेऊन तेथे कार्यकर्त्यांचा संच उभा करण्यास श्री. प्रसाद चिक्षे यास मार्गदर्शन करू लागले.
सुमारे १२ वर्षांच्या कालावधीत प्रबोधिनीचे अंबाजोगाई विस्तार केंद्र विविध अनौपचारिक उपक्रमांमधून कसे बहरत गेले, याचा आलेख बघण्याजोगा आहे. मा. संचालकांनी श्री. प्रसाद व त्याचे सहकारी यांना वेळोवेळी लिहिलेली सविस्तर पत्रे यातून तो चढता कार्यालेख व्यक्त होतो. प्रबोधिनीच्या तात्त्विक भूमिका, अनेक प्रकारचे उपक्रम आणि त्यातून अपेक्षित असणारी मनुष्यघडण एखाद्या नव्या विस्तार केंद्रात कशी होत जाते, याचे मनोज्ञ दर्शन या पत्रसंवादातून घडते. कार्यकर्त्यांची विचारांची बैठक, बौद्धिक क्षमता, भावनांची उत्कटता व संघटन कौशल्य यांना वास्तवाचे परिमाण देण्यासाठी एकेका मुद्याचा बारकाव्याने उलगडा करीत मा. संचालकांनी जे दिशादर्शन या पत्रव्यवहारात केलेले आहे, त्यातून सर्वच कार्यकर्त्यांचे मोठेच प्रबोधन होत गेले. पुस्तकरूपाने प्रकाशित होणाऱ्या या संकलनातून सर्व वाचकांचेही ते होत राहील, यात शंका नाही. त्यामुळे या प्रकाशित पत्रांना 'प्रबोधनपत्रे' असे संबोधणे यथार्थ ठरेल.